جهانِ ایرانشناسی

2:29

Media is too big

VIEW IN TELEGRAM

امروز سالروز درگذشتِ بانو هایده است. تنها هنرمندی که می‌توان او را به معنای دقیق کلمه، «خوانندهٔ ملّی» نامید. هنرمندانِ شرافتمندِ بسیاری در این خاک زیسته‌اند و آثار ماندگاری به جا گذشته‌اند که باید در ساحتشان سر تعظیم فرود آورد، امّا با کمال احترام به همگی، در نگاهی ملّی، هیچکدام در حدّ هایده نیستند. وقتی صحبت از «شَرَفِ نِفاذ» می‌کنیم، دقیقاً از این وجهِ هایده سخن می‌گوییم. مخاطبِ خاص و عامِ ایرانی که ایران در ناخودآگاهش زنده است، هرگز به معایبِ فنیِ کارهای هایده نمی‌اندیشد. او صدایی را می‌شنود که از عمق جانی به عمقِ جانی جاری می‌شود. از دردها، غم‌ها، شادی‌ها، مستی‌ها و سرمستی‌ها. هایده که می‌خواند، گویی زنی مست می‌خواند که ترجمهٔ دقیقِ «مستی و راستی» است. عظمتِ صدایی درهم‌آمیخته با چهره‌ای باوقار که هیچ رگه‌ای از ناراستی ندارد. وقتی از ایران رفت و آن‌سو ادامه داد، گویی غم و شادی‌هایِ تلخِ تمامِ ایران را با خود برده و فریاد می‌زند.
هایده آبِ روانی است که تا ابد جاری است. هرکسی به مصافِ او رَوَد یا بخواهد تقلیدی از او کند، قافیه را باخته، زیرا ملزوماتِ «ملّی» را ندارد. او در این وادی، «فردوسیِ موسیقیِ» ما است که هر شاعری قصد تقلیدش را داشت، در بیت نخست بازی را باخت. همانگونه که فردوسی بی‌تکرار بود و هست، هایده نیز چنین خواهد بود. او از معدود افرادی است که وجودش فعلِ «بود» را برنمی‌تابد. از ازل با ما زیسته و تا ابد خواهد بود.
این ویدئو از آخرین اجراهای اوست که گویی انتهای ضجه‌های ایران و ایرانیِ گرفتار در چنگالِ اهریمنان است.
🔹🔹🔹🔹🔹
T.me/fr/جهانِ ایرانشناسی/com.world_of_iranology

www.tg-me.com/fr/جهانِ ایرانشناسی/com.world_of_iranology/376

1.2K viewsمجید دهقانی, edited  Jan 20 at 12:34

امروز سالروز درگذشتِ بانو هایده است. تنها هنرمندی که می‌توان او را به معنای دقیق کلمه، «خوانندهٔ ملّی» نامید. هنرمندانِ شرافتمندِ بسیاری در این خاک زیسته‌اند و آثار ماندگاری به جا گذشته‌اند که باید در ساحتشان سر تعظیم فرود آورد، امّا با کمال احترام به همگی، در نگاهی ملّی، هیچکدام در حدّ هایده نیستند. وقتی صحبت از «شَرَفِ نِفاذ» می‌کنیم، دقیقاً از این وجهِ هایده سخن می‌گوییم. مخاطبِ خاص و عامِ ایرانی که ایران در ناخودآگاهش زنده است، هرگز به معایبِ فنیِ کارهای هایده نمی‌اندیشد. او صدایی را می‌شنود که از عمق جانی به عمقِ جانی جاری می‌شود. از دردها، غم‌ها، شادی‌ها، مستی‌ها و سرمستی‌ها. هایده که می‌خواند، گویی زنی مست می‌خواند که ترجمهٔ دقیقِ «مستی و راستی» است. عظمتِ صدایی درهم‌آمیخته با چهره‌ای باوقار که هیچ رگه‌ای از ناراستی ندارد. وقتی از ایران رفت و آن‌سو ادامه داد، گویی غم و شادی‌هایِ تلخِ تمامِ ایران را با خود برده و فریاد می‌زند.
هایده آبِ روانی است که تا ابد جاری است. هرکسی به مصافِ او رَوَد یا بخواهد تقلیدی از او کند، قافیه را باخته، زیرا ملزوماتِ «ملّی» را ندارد. او در این وادی، «فردوسیِ موسیقیِ» ما است که هر شاعری قصد تقلیدش را داشت، در بیت نخست بازی را باخت. همانگونه که فردوسی بی‌تکرار بود و هست، هایده نیز چنین خواهد بود. او از معدود افرادی است که وجودش فعلِ «بود» را برنمی‌تابد. از ازل با ما زیسته و تا ابد خواهد بود.
این ویدئو از آخرین اجراهای اوست که گویی انتهای ضجه‌های ایران و ایرانیِ گرفتار در چنگالِ اهریمنان است.
🔹🔹🔹🔹🔹
T.me/fr/جهانِ ایرانشناسی/com.world_of_iranology

BY جهانِ ایرانشناسی